Στη τζενεράλε της παράστασης «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της»

Εγώ και το πάντα μου. Αδιαρρύθμητη η σχέση. Πάντα είχα στην τσάντα μου ένα κραγιόν. Πάντα ήμουν αντιμέτωπη με δυο πραγματικότητες. Δύο σύμπαντα στο μυαλό μου. Ένα σταυροδρόμι.

Το φαντάζομαι μέσα στην ταραχή μου; Η΄ τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να ερωτευτώ;

Θαμπό δέρμα. Μαλλιά πράσα. Αλλοπρόσαλλο το βλέμμα. Αδιόρατα συγκεχυμένη η ψυχή. Σκουρόχρωμο φόρεμα με καρδούλες φορώ, κι ένα μικρό μενταγιόν σε σχήμα καρδιάς, λίγο πιο πάνω από την καρδιά μου. Θρύψαλα παντού. Ακριβώς δίπλα στο πάντα μου.

«Άρα μπορεί και να μου αρέσει να ξεγελιέμαι», μονολογώ και γεμίζω επιστολές έρωτα… την καλύτερή μου φίλη. Το μπαλάκι του πινγκ πονγκ νικά τη βαρύτητα στον ιστό μιας αράχνης. Πώς αλλιώς να την νικήσει κανείς; Και ποιος μπορεί να νικήσει τον Έρωτα; Τον ψάχνουν οι ελεύθερες, τον ψάχνουν και οι παντρεμένες. Από τίποτε κι από κανέναν δε γλιτώνει καμιά μας. Όλα εμπίπτουν σε ένα χάος, κοσμικό μεν, γίνεται όμως τόσο προσωπικό εντός της οικίας, επάνω στην κλίνη μας, μέσα στο λουτρό μας. Και διευρύνεται, χύνεται στο έδαφος, μας περιλούζει το νερό με τα δικά του θραύσματα, σταγόνες δακρύων και του ανεκπλήρωτου.

Ένα μικρό ξύλινο καράβι των παιδικών μου χρόνων ξεπλένει την αλήθεια, την αποστραγγίζει, την ξεδιψά. Πίσω από ένα τζάμι, η αλήθεια ψάχνει να βρει τον κόσμο, παρατηρώντας τον. Δεν πρέπει να εισχωρήσει σε αυτόν; Κι όμως, το τζάμι μού επιβάλλεται «Ποιον θα βρεις εσύ, μωρή, με τέτοια σκατόφατσα;».

Το ανεκπλήρωτο. Κανένας χάρτης δεν δείχνει τον δρόμο της διαφυγής. Κανένα καράβι δεν πηγαίνει εκεί. Παραμένω στο νησί μου, διαθλώντας εμένα, εσένα, εκείνη, εκείνον, μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό, μπας και πιω μια γουλιά από την αλήθεια. Αλλά αυτή μού ξεγλιστρά, κι εγώ έχω παρέα το μικρό παιδί μέσα μου. Αρνείται να μεγαλώσει. Αρνούμαι να το μεγαλώσω. Είμαι ένας καθρέπτης, μέσα σε έναν καθρέπτη, πίσω από ένα τζάμι.

«Αφήστε το όνειρό μου στην ησυχία του, να μη γίνει ψέμα».

Διαφορετικά, η κλασική περίπτωση, η αντιστροφή της επιστροφής, θα αλλάξει σε επιστροφή της αντιστροφής. Άλλωστε, ούτε την κατσίκα μπόρεσες να αγαπήσεις, κι ας οσφραίνεσαι λουλούδια ονειροπολώντας την αλήθεια μου, την αλήθεια σου, που ως αδίστακτος και κυνικός επιστήμονας αναζητάς…αλλά δε βρίσκεις.

Και τελικά, τι είναι αυτό που προτιμάμε, έρωτα δίχως σχέση ή σχέση δίχως έρωτα; Παντού βρίσκουμε θραύσματα. Κι αν τα νιώθουμε, είμαστε τυχεροί. Αν όχι, κοβόμαστε στις εξετάσεις του ανεκπλήρωτου.

Το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της», σε σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα στο Φουαγιέ του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, είναι μια πολύ ρομαντική, αισθησιακή και φιλοσοφική πραγματεία περί ανεκπλήρωτου έρωτος, που όλοι μας λίγο ή πολύ ζήσαμε, στο διάβα της ζωής μας. Με φόντο ένα ειδυλλιακό σκηνικό γεμάτο ήχους και χρώματα, τέσσερις άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια και τον έρωτα στις σχέσεις τους, αποτελώντας ταυτόχρονα έναν χορό τραγωδίας και κωμωδίας, και μετακινούν το θεατρικό κοινό μεταξύ συγκίνησης και γέλιου. Στον πυρήνα του έργου εδρεύει ένας καθρέπτης, στον οποίο άλλοτε κοιτάμε και παρατηρούμε τον χώρο, τον χρόνο, τα πρόσωπα της ζωής μας, τους σημαντικούς κι ασήμαντους άλλους, επάνω στη δική μας αντανάκλαση, άλλοτε όμως τον αντιμετωπίζουμε σαν τζάμι, μέσα από το οποίο παρατηρούμε μόνο τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας.

Πρέπει να σπάσουμε τον καθρέπτη. Πρέπει να σπάσουμε το τζάμι. Κι επιτέλους να βρούμε την αγάπη και τον έρωτα μέσα μας, πράγμα που θα μας κάνει ευτυχισμένους.

Ο Βασίλης Κατσικονούρης (συγγραφέας), η Φρόσω Λύτρα (σκηνοθέτις), η Φαίη Κοκκινοπούλου, η Άννα Ευθυμίου, ο Δημήτρης Σιακάρας, ο Νίκος Τσολερίδης (ηθοποιοί), η Αναστασία Κελέση (χορεύτρια) και η Κατερίνα Θεοδωράκου (θεατρολόγος) καταθέτουν τις σκέψεις τους σχετικά με την ερμηνευτική και σκηνοθετική προσέγγιση των νοημάτων του έργου.

Παρακολουθήστε τη συνέντευξη τύπου που ακολουθεί.

Βιντεοσκόπηση και μοντάζ: Τάσος Πέππας

Για δελτία τύπου και ραντεβού συνεντεύξεων επικοινωνείτε: zozotav@gmail.com

ΦΟΥΑΓΙΕ ΕΜΣ

«Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» του Βασίλη Κατσικονούρη.

Ένας ψυχοθεραπευτής ως εκπρόσωπος της Επιστήμης, ένας θεατρικός συγγραφέας ως εκπρόσωπος της Τέχνης και, τέλος, μια διαφημίστρια ως εκπρόσωπος της Επικοινωνίας. Και οι τρεις είναι διαχειριστές του λόγου και της εικόνας, διανοούμενοι και επιτυχημένοι. Απέναντί τους, ένας μοναχικός άνθρωπος, η Φωτεινή, που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τίποτα, εκτός ίσως από τη φαντασία και τις αναμνήσεις της

Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα. 

Ερμηνεύουν: Άννα Ευθυμίου, Φαίη Κοκκινοπούλου, Δημήτρης Σιακάρας, Νίκος Τσολερίδης.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19:30 Πέμπτη-Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18:00 & 21:00 Κυριακή: 19:30