Η Ελένη Στεργίου και ο Χρήστος Παπαδόπουλος στα «Ορφανά» του Dennis Kelly

Η΄ κάνεις κάτι ή δεν το κάνεις. Η΄ έχεις οικογένεια ή δεν έχεις οικογένεια. Η΄ εμείς ή αυτοί. Η΄ προστατεύεις κάποιον ή δεν τον προστατεύεις. 

(πηγή: Ντένις Κέλι, Ορφανά, Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μάρκελλος)

Τρεις άνθρωποι. Τρεις καρέκλες. Ένα ρολόι ανθρώπινων ενστίκτων.

Άλλοτε σε παύση, άλλοτε όχι.

Περιφέρονται με δισταγμό, σαν να μη νοιάζονται τόσο για το μέλλον. Το παρόν γεμάτο καθρέπτες. Σε κοντινή απόσταση, ίσως να αυτοπροσδιορίζονται, ίσως και να αυτολογοκρίνονται σε αυτόν. Ποιος ξέρει…

Σε μακρινή, τερατομορφώνονται, σαν να μην υπάρχουν στ΄ αλήθεια.

Κι όμως… υπάρχουν τέρατα στην ντουλάπα μας.

Η φουσκωμένη μου κοιλιά μαρτυρά την ελπίδα, μια απάντηση στην ορφάνια, στο άδειασμα, σε μια αποστασιοποιημένη κι εξαρτητική αγάπη. Η ζωή που δεν έζησα, γιατί κρατούσα τα γκέμια, τις ευθύνες, όλα τα βαρίδια. Ήμουν η αρχηγός, η μεγάλη αδελφή. Κι εσύ πάντοτε ο μικρός, ο άτυχος, αυτός που έμπλεκε σε μπελάδες, ο αδύναμος, ο «ριγμένος», ο αποδιοπομπαίος τράγος της κοινωνίας, της γειτονιάς, του σπιτιού. 

Πόσες ενοχές και γιατί έχουν κρυφτεί μέσα στην κοιλιά μου. Άπειρα και άφατα μαζί.

Μια «γαμωχώρα», μια «γαμωγειτονιά», μια «γαμώπορτα» πάντοτε χάσκει ανοιχτή για την πάρτη σου. Κι ένα μπουκάλι κρασί έτσι, για να γιορτάσουμε την αιματοβαμμένη σου μπλούζα. Κι ο άλλος ο «αγαθιάρης» με τον σταυρό στο χέρι. Μιλά για αστυνομίες, ανακρίσεις, ενδοιασμούς, ηθική. «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ», του τονίζω κουνώντας του το δάχτυλο. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και ταμπούρλα. «Αυτοί είναι οι δικοί μας, οι άλλοι όλοι ξένοι». Ξένος εγώ, ξένος εσύ, ξένος αυτός, όλοι κυνηγάμε την ίδια μοίρα, μπαίνουμε στο ίδιο τσουβάλι. 

Με ποιον τρόπο θα διευθετηθεί το φονικό; Υπάρχει άραγε έγκλημα; Η΄ δεν υπάρχει;

Σε ποιον αναλογεί η ευθύνη για τις χαρακιές; Και ποιος φροντίζει τα γυμνά του πόδια;

Τα «τσογλάνια» της γειτονιάς τραβούν τη δικαιοσύνη από τα μαλλιά για τις μαχαιριές που δεν έδωσαν. Κι εσύ πού ήσουν… εδώ, εκεί, δίπλα, ή απλά περαστικός; Αποδεικνύεται μη ασφαλές οι κύριοι να επιστρέφουν αργά και μόνοι στα σπίτια τους. Είναι όμως επιτρεπτό να φορούν σακάκι, γραβάτα, γυαλιστερά υποδήματα, την αξιοπρέπειά τους και, μόνο όταν απαιτείται, να αλλάζουν την περιβολή τους για την προστασία της οικογένειάς τους. 

Δεν είναι ασφαλές όλες οι οικογένειες να έχουν την ίδια αξία. Φυσικά και δεν έχουν.

Χαϊδεύω τη φουσκωμένη μου κοιλιά. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στο full face.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ.

Η υπόθεση: Η Έλεν και ο Ντάννυ ζουν προστατευμένοι στον ωραίο κόσμο που έχουν φτιάξει με τον κόπο τους. Όμως ο έξω κόσμος θα εισβάλει μια μέρα βίαια στη ζωή τους, όταν θα εμφανιστεί μπροστά τους ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ βουτηγμένος στα αίματα. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Ο Λίαμ τους λέει πως προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο. Καθώς προχωρά όμως η αφήγησή του, γίνεται φανερό πως είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος στην ιστορία. Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι;

Τα Ορφανά του Ντένις Κέλλυ, η Ελένη Στεργίου και ο Χρήστος Παπαδόπουλος, διαπραγματεύονται επί σκηνής το ερώτημα «εσείς μέχρι πού θα φτάνατε, για να προστατέψετε την οικογένειά σας;», τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αξία κι ευτυχία της οικογένειας και την προσωπική αξιοπρέπεια κι ευτυχία. Η παράσταση προβάλλει ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα, το οποίο κανείς από εμάς δε θα ήταν αρκετά δυνατός να διαχειριστεί σωστά με το χέρι στην καρδιά. Ακόμη και τα πιο δυνατά μυαλά αδυνατούν να εκλογικεύσουν και να περιορίσουν τους οικογενειακούς τους δεσμούς, οι οποίοι ενδυναμώνονται ακόμη περισσότερο μέσα σε κοινωνίες απαθείς, βολεμένες, αριβιστικές. Το ψέμα και η αλήθεια γίνονται ένα, κι ακόμη και ο πιο υποψιασμένος θεατής κάμπτει έστω και για λίγο τους ηθικούς του κώδικες, προσπαθώντας να κατανοήσει τα κίνητρα και των τριών πρωταγωνιστών. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιον τελικά δικαιώνει.

Η Ελένη Στεργίου και ο Χρήστος Παπαδόπουλος συζητούν μαζί μας για τα Ορφανά, ένα ψυχολογικό θρίλερ με έντονο κοινωνικοπολιτικό χρώμα, καταθέτουν τις σκέψεις τους για το θέατρο και τον ηθοποιό γενικότερα και μας προ(σ)καλούν να τους γνωρίσουμε καλύτερα στις συνεντεύξεις που θα παρακολουθήσετε.

Δεν έχετε παρά να απολαύσετε τα Ορφανά στο Θέατρο Αμαλία!

Ευχαριστούμε από καρδιάς την Ελένη Στεργίου και τον Χρήστο Παπαδόπουλο για το μοίρασμα και την εμπιστοσύνη τους, καθώς και το Θέατρο Αμαλία για τη θερμή φιλοξενία του!

Παρακολουθήστε τις συνεντεύξεις σε δύο μέρη:

Ελένη Στεργίου:

Χρήστος Παπαδόπουλος:

Τεχνική επιμέλεια: Τάσος Πέππας

Αρχική δημοσίευση: 

Σωφέρ Θεάτρου: Συνομιλώντας με την Ελένη Στεργίου & Χρήστο Παπαδόπουλο για τα «Ορφανά»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος 

Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα 

Σχεδιασμός Φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας 

Μουσική-SoundDesign: Διαμαντής Αδαμαντίδης (InnerD) 

Βοηθός Σκηνοθέτη:IlyaAlgaer
Φωτογραφίες: Στέφανος Σάμιος, Στράτος Ρότσκος 

Trailer: Πέτρος Μακρής 

GraphicDesign: Χάρη Καρακουλίδου

Ερμηνεύουν: Ελένη Στεργίου, Χρήστος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Μάρκελλος

INFO
10, 11 & 12 Ιανουαρίου 2024

Που: Θέατρο Αμαλία, Αμαλίας 71

Παραστάσεις: Τετάρτη 10/1, Πέμπτη 11/1, Παρασκευή 12/1/2024 στις 21.15

Τηλ. Κρατήσεων: 231 084 2509