Στέλιος Βραχνής. SANATORIUM.
Ο Στέλιος Βραχνής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1998. Είναι απόφοιτος του Καλλιτεχνικού Σχολείου Θεσσαλονίκης «Δ. Χορν» (2016) και αριστούχος απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά (2019). Από το 2018 παρακολουθεί θεατρικά σεμινάρια - workshops υποκριτικής, σκηνοθεσίας θεάτρου και δραματολογίας με δασκάλους τους Γιάννη Παρασκευόπουλο, Σίμο Κακάλα, Άκη Σακελλαρίου, Πηνελόπη Χατζηδημητρίου, Στεφανία Γουλιώτη, Ιωάννα Παπά, Θάνο Νίκα, Άρη Σερβετάλη κ.α.
Ως ηθοποιός ασχολείται από το 2017 με το voice acting, απαγγέλλοντας κυρίως λογοτεχνικά κείμενα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων-ποιητών, συνεργαζόμενος με το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, το Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης, τον Fm100, το Ίδρυμα Πολιτισμού «Υδρία», το Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ κ.α. Ως σκηνοθέτης, από το 2017 μέχρι σήμερα, έχει συνεργαστεί με κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς της χώρας (Εφορεία Αρχαιοτήτων Κοζάνης, Δήμο Κοζάνης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Goethe Institut Thessaloniki, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Κοζάνης, Δήμο Θεσσαλονίκης, Πολυχώρο Ένεκεν). Έχει συμμετάσχει δυο φορές με θεατρικές παραγωγές στο θεσμό της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης 2022-2023.
Το 2017 ιδρύει την Ομάδα Θέατρο Πρόταση (Protasi Theater Company), ανεβάζοντας κυρίως πρωτότυπα έργα σύγχρονων Ελλήνων και ξένων δραματουργών. Από το 2019, με την Ομάδα Θέατρο Πρόταση, ο σκηνοθέτης διοργανώνει θεατρικές εκδηλώσεις, επιστημονικές ημερίδες και ανοιχτές συζητήσεις. Ως διοργανωτής και υπεύθυνος του καλλιτεχνικού προγράμματος των θεατρικών εκδηλώσεων (Θέατρο Ξανά, Θέατρο In Situ, Κάνοντας Θέατρο Πολιτικά), προσκαλεί ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Το 2021 ιδρύει το Ετήσιο Εργαστήρι «Πρόταση» στη Θεσσαλονίκη, αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση.
Το 2022 η Ομάδα Θέατρο Πρόταση κερδίζει το Βραβείο του Τοπικού Θιάσου της χρονιάς από τα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης με αφορμή την παράσταση «Noigandres».
Φέτος, τον απολαμβάνουμε σε ένα ιδιαίτερο εργαστήρι θεάτρου με τίτλο «Ευάλωτος Ηθοποιός» σε συνεργασία με τη Χαρά Σβάνου, το οποίο διεξάγεται κάθε Σάββατο 14:00-18:00 στο 11 Grey Studio: creator’s lab (πληροφορίες).
Σκηνοθεσίες
Edward Albee, The Play About The Baby (Θέατρο Σοφούλη, 2016)
William Shakespeare, Με το Ίδιο Μέτρο (Θέατρο Σοφούλη, 2016)
Γιάννης Ρίτσος, Εγώ η Ελένη (Θέατρο Αυλαία, 2018)
Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα (Αρχαιολογικός χώρος Αιανής 2021)
Δημήτρης Δημητριάδης, Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (Θέατρο Αμαλία, 2021)
Χαρούλα Αποστολίδου, Sanatorium (Θέατρο Σοφούλη, 2023)
Σκηνοθετικές επιμέλειες
Θουκυδίδης, War Anthem (Σκηνή Σχολής Ανδρέα Βουτσινά, 2019),
Δήμητρα Μήττα, Θηβαίς επί Τροία (Βίλα Καπαντζή, 2021)
Heiner Muller, Άνδρας στον Ανελκυστήρα (Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ)
Δημήτρης Δημητριάδης, Τα χρόνια της μεγάλης ήττας (Θέατρο Τ, 2022)
Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα (Θέατρο Σοφούλη, 2023)
Σκηνοθεσίες με την Ομάδα Θέατρο Πρόταση
Δ. Μήττα, Υπέρ Κλυταιμνήστρας (Θέατρο Αυλαία, 2017)
Ευριπίδης, Βάκχες (Θέατρο Τ, 2018)
F. Kafka, Γράμμα στον πατέρα (Μπενσουσάν χαν, 2019)
Δ. Δημητριάδης, Τέχνη (Βίλα Καπαντζή, 2020)
Δ. Δημητριάδης, Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας – β’ εκδοχή (Μπενσουσάν χαν, 2022)
F. Kafka, Γράμμα στον πατέρα – β’ εκδοχή (Θέατρο Τ, 2022)
Δ. Δημητριάδης, Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας – γ’ εκδοχή (Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης
2022, Θέατρο Άνετον)
Κ. Αβράμης, Noigandres- ιστορίες σεξισμένης παιδικότητας (Πολυχώρος Ένεκεν, 2022)
F. Kafka, Μηχανή Κάφκα (Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης, Goethe Institut Thessaloniki 2023)
Ο Στέλιος Βραχνής βάζει τον εαυτό του πολύ βαθιά σε αυτό που παράγει. Επιλέγει εδώ και χρόνια να ανεβάζει έργα δύσκολα, ίσως και δύσπεπτα για τον θεατή, καθώς διαθέτουν ένα κοινωνικό και πολιτικό στίγμα και τον προκαλούν να συμμετέχει σε μια ζοφερή πολλές φορές πραγματικότητα, για την οποία καλείται να αποδεχτεί την όποια ενοχή του. Δεν είμαστε άλλωστε αμέτοχοι ούτε ανεύθυνοι του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου που αενάως αναπαράγεται. Τουναντίον αποτελούμε κοινωνοί του, αρωγοί και σιωπηροί υποκινητές του.
Ο Στέλιος τονίζει την επικινδυνότητα της συνθήκης να είναι ‘’αρεστός σε όλους’’ κι απολαμβάνει την κριτική. Άλλωστε, με τα έργα του ήδη την καλλιεργεί και την ενισχύει. Υπερβαίνει το αμφιλεγόμενον, καταθέτει την ψυχή του και την οξύτατη κοινωνική και πολιτική του ματιά στα πράγματα, και με τα έργα του μας καθιστά εκτεθειμένους και κοινωνούς σε ένα κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, με απώτερο στόχο αυτό επιτέλους να αναγεννηθεί ή και να ανατραπεί. Τα έργα της Ομάδας Θέατρο Πρόταση ομολογουμένως έχουν μια αμιγώς δική τους σφραγίδα και προκαλούν μια επανάσταση στο μυαλό και την ψυχή.
Ο Στέλιος έχει αποβάλει τα ναρκισσιστικά στοιχεία του ηθοποιού μέσω της σκηνοθεσίας και της αδιάκοπης μελέτης, κι έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε μια νέα βάση, πιο ισχυρή κι αθώα ταυτόχρονα, αυτή του δημιουργού. Συνδέει την τέχνη της υποκριτικής με την ασκητική, αποδομώντας και διευρύνοντας συνάμα την έννοια του ταλέντου. Οριοθετεί τον ηθοποιό, τον κατακρημνίζει και τον αποθεώνει ταυτόχρονα, χρωματίζοντάς τον με τα πιο μελανά χρώματα. Θεωρεί πως θεμελιώδες μότο του καλού ηθοποιού είναι το «δεν γνωρίζω». Από αυτή την αμετάκλητη παραδοχή ξεκινάει το ταξίδι του ως «αγγελιαφόρου του ρόλου», όπως ο ίδιος τον έχει πολύ σωστά αποκαλέσει. Θέλει πάθος, τόλμη, έρευνα και όραμα η τέχνη του ηθοποιού.
Ο Στέλιος λατρεύει τους εθισμούς του, τους κραδασμούς του, τα κείμενα. Χάνει τον εαυτό του στη λογοτεχνία, σε οτιδήποτε τον ‘’μετακινεί’’. Κι αυτό το μετουσιώνει σε τέχνη. Μας μιλάει για την Αλήθεια. Μας μιλάει για τον Θεό. Και τα δύο απολυτοποιούν μια σχετική κι ελλιπή πραγματικότητα. Όλα έχουν μια υποκειμενική διάσταση και υπηρετούν έναν δυισμό. Ωστόσο, ο Στέλιος τοποθετεί σε όλο αυτό το φαίνεσθαι έναν πολύ σαφή και αναλλοίωτο πυρήνα, το είναι, την ουσία της ‘’ειλικρίνειας’’, εν είδει αγώνα του ανθρώπου για την ανθρωπιά και την υπέρβαση. Οι άνθρωποι είναι όντως ασύμπτωτοι, ο ένας στέκεται απέναντι στον άλλον υπό το καθεστώς μιας ρητορικής αμφισβήτησης και φόβου. Ο Βραχνής αγωνίζεται να τους ενώσει μέσω της σκηνικής του δημιουργίας, να τους συνθέσει ειλικρινά.
Το SANATORIUM, ένα έργο της Χαρούλας Αποστολίδου σε σκηνοθεσία του ιδίου στο Θέατρο Σοφούλη, αποτελεί μια αποκάλυψη, ένα ντοκουμέντο. Αφορά στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου, το οποίο λειτούργησε από το 1920 έως το 1960 και φιλοξενούσε φυματικούς. Ο Στέλιος αφαιρεί σκόπιμα τα τοπικά και χρονικά χαρακτηριστικά του κειμένου κι επικεντρώνεται στον πυρήνα, τον εγκλεισμό και την απομόνωση ανθρώπων άρρωστων, στιγματισμένων, περιθωριακών. Και μετατοπίζει το κέντρο βάρους στον θεατή, αυτόν που παρακολουθεί ανίδεος, ανεύθυνος κι άπραγος το ανοσιούργημα του εγκλεισμού. Η σχέση του έγκλειστου και του μη έγκλειστου, του Ενός και του Άλλου, υπηρετεί τους κανόνες ενός «παιχνιδιού», ενός έργου-γροθιάς. «Οι άνθρωποι είναι ασύμπτωτοι». Η αγωνία της σύμπτωσης όμως είναι και η κινητήριος δύναμη της σκηνής.
Ο θεατής με γερό στομάχι, αθώα ψυχή και κριτική σκέψη αντέχει. Και ενεργοποιείται. Και αντιδρά. Και οι πόρτες κλείνουν.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Στέλιο Βραχνή για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το 11 Grey Studio: Creator’s Lab για τη θερμή φιλοξενία του. Η συνέντευξή του ήταν μια κατάθεση ψυχής, μια εξομολόγηση, ένα δυνατό μάθημα θεάτρου κι ένα case study αυτή καθαυτή.
Τεχνική επιμέλεια: Τάσος Πέππας
Παρακολουθήστε τη συνέντευξη εδώ:
Πηγή:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρει η γνώμη σας.