"Η Συνάντηση" του Stephen Belber δια χειρός Γιώργου Κιμούλη

Αφορμώμενη:
"Το παρελθόν είναι πρόλογος, μου ψιθύρισες.

Πριν χρόνια. Έτυχε τότε βέβαια όλα να είναι ελεύθερα κι ανερυθρίαστα. Παιδιά των λουλουδιών εμείς, βουτούσαμε με το κεφάλι μέσα στα λάθη μας. Δεν υπήρχε κανείς να μας τραβήξει στην επιφάνεια. Δε θέλαμε. Κι αφήναμε το χέρι των καθοδηγητών μας. Χειραγώγηση το ονομάζαμε. Και κολυμπούσαμε σε μια θάλασσα που δεν γνωρίζαμε. Η αλμύρα, βλέπεις, είναι γλυκιά και δε μας ένοιαζαν οι κυματισμοί.


Οι επιλογές μάς καθορίζουν. Θάλασσα τα κάναμε.

Και σε περίμενα. Ήξερα, υπέθετα, φανταζόμουν -ποιος νοιάζεται για τη διαφορά- κι ήθελα να σε δω. Και σε έβλεπα, κρυφά και πάλι ανερυθρίαστα, σε φωτογραφίες, σε άρθρα, εδώ κι εκεί. Πανταχού παρών ήσουν. Αλλά μακριά, πολύ μακριά. Δίχως το όνειδος της εγκατάλειψης, νόμιζα. Βαθιά μέσα μου υπήρχε και δεν μπορούσα να την υπερβώ. Η επιτυχία βλέπεις.

Η καριέρα διατηρούσε το είναι και το φαίνεσθαί μου συνημμένα σε ένα άλφα επίπεδο, πολύ κάτω από το επιτρεπτό. Αφουγκραζόμουν με αφέλεια τον χρόνο να περνά, όπως ένα παιδάκι το τσαφ τσουφ από το τρενάκι του. Γύρω γύρω αυτό, σε αέναο χρονισμό, μια παιδική ανάμνηση, που δεν ανταποκρίνεται στον χρόνο των μεγάλων. Η ανωριμότητα στο ζενίθ της. Κι εγώ την προσκυνούσα. Υπέκυπτα, είχα άλλωστε και μια καριέρα. Χόρευα και μου ανήκε ο κόσμος. Φοράω ακόμη και διαφορετικές κάλτσες, και πάλι καρφί δε μου καίγεται.




















Και βρέθηκα στο ναδίρ. Και γίναμε φιλαράκια. Τριγυρνώ και χορεύω στο άδειο μου δωμάτιο. Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία, μια λάμπα, μια τηλεόραση, ένας καναπές, μερικά ωραία ρούχα τακτοποιημένα -όλα αυτά συνεπικουρούν τη μοναξιά μου. 

Είναι μοναξιά ή μοναχικότητα; Δε θυμάμαι πώς ξεκίνησε όλος αυτός ο διχασμός. Νομίζω πως στο δικό μου κρανίο έχουν ταυτιστεί. Η ψυχή μου όμως διχάζεται ακόμη. Κι αν δεν… ή κι αν; Κι αν ο χρόνος του τσαφ τσουφ επέστρεφε στην αρχική του συνθήκη; Τώρα σε τι θα μπορούσα να μετατραπώ; Σκύβω λοιπόν το κεφάλι στη μοναξιά μου, μέχρι που δύο ξένοι μου χτυπούν την πόρτα.

Για μια συνέντευξη, λένε. Μα έχω πει τόσα πολλά λόγια, τόσα πολλά, γεμίζουν μια ολόκληρη θάλασσα, ακόμη ο φλοίσβος μού τρυπάει το κρανίο, κι ακόμη αυτό αδιάρρηκτα κλειδωμένο στέκει αγέρωχο και γελάει με τα καμώματα της ψυχής. Κρατάει στα χέρια του ένα κλειδί. Μου το πασάρει στα μούτρα, στη μάσκα του διάσημου χορευτή που κάποτε υπερηφανευόμουν πως είμαι. Ακούς εκεί, DNA… μα πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος! Και γέμισε μαθηματικά σύμβολα και υπολογισμούς. Πώς να υπολογίσεις την αξία των πεπερασμένων μεγαλείων όταν πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και βυθίζεσαι λίγο λίγο σε έναν καναπέ…

Μου αρέσει να πλέκω. Είναι τόσο δημιουργικό να πλέκεις με τα χέρια που άλλοτε ξέπλεναν τις αμαρτίες σου, σαν ενός άλλου χειρότερου Ποντίου Πιλάτου. Δεν ήμουν εγώ. Ήθελα να είμαι; Μα τι σημασία έχει, όταν μπορώ και πλέκω το πουλόβερ που φοράς. Θέλω να σε χορέψω, μήπως και βρω την ευκαιρία να γευτώ μια νιότη, κι ας η γεύση της έχει αλλάξει. Πικρή, μα γλυκιά. Έτσι απολαμβάνω τη μοναξιά μου, την έλλειψη της επαφής, την ακατανίκητη έλξη του εκκρεμούς αυτοπροσδιορισμού μου, ο οποίος ποτέ έως τώρα δε μου έχει χτυπήσει την πόρτα με τέτοιο θράσος.

Και γέρνω στον καναπέ. Νοσταλγώ τις θάλασσες, παιδιά, κύματα, τσαφ, τσουφ, τον χρόνο που περνά και χάνεται, το παρελθόν, το εδώ και τώρα μου. Αγκαλιάζω τον εαυτό μου, σφίγγομαι στην κουβέρτα, οι ξένοι πήραν το κλειδί τους κι έφυγαν όπως απότομα ήρθαν. 

Ένας λυγμός μετουσιώνεται σε κάθαρση. Μακάρι και να ήταν".


Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Κιμούλη για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το Θέατρο Αμαλία για τη θερμή φιλοξενία του. Ευχόμαστε η παράσταση αυτή να ταξιδέψει όμορφα στον χρόνο και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων.

Τεχνική επιμέλεια: Τάσος Πέππας 
Πνευματικά Δικαιώματα: Οποιαδήποτε δημοσίευση ή αναπαραγωγή του βιντεοσκοπημένου υλικού είναι ευγενικό να γίνεται με αναφορά στο κανάλι της Σωφέρ Θεάτρου.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

«Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ» του Stephen Belber, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη με πρωταγωνιστές τον ίδιο, την Άννα Μονογιού και τον Στάθη Παναγιωτίδη, με την πολύ ξεχωριστή μουσική του Διονύση Τσακνή, «ντυμένη» με τα κουστούμια της Σοφίας Νικολαϊδη.

Επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, από Δευτέρα 17 Απριλίου έως Κυριακή 23 Απριλίου στις 21:00

Πρόγραμμα περιοδείας:

Δευτέρα 24 Απριλίου , Βόλος - Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής
Τρίτη 25 Απριλίου , Λάρισα

Το έργο:
Ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στο χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού που του ζητά μία συνέντευξη για το πώς λειτουργούσε ο καλλιτεχνικός χώρος στη δική του εποχή. Καθώς όμως εξελίσσεται η “συνέντευξη” αυτή, ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του. Η πρεμιέρα του έργου έγινε στη Νέα Υόρκη το 2004 με τους Frank Langella, Ray Liotta και Jane Adams, ενώ το 2014 o Stephen Belber σκηνοθέτησε το έργο για τον κινηματογράφο με τους Patrick Stewart, Carka Gugino και Matthew Lillard.
H “Συνάντηση” είναι έργο που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: “Το παρελθόν είναι πρόλογος”.

Σχόλια

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ