"Βλακεία Παράσταση" by Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος

Αφορμώμενη:

"Ένας βλάκας και μισός.

Τόσο βλάκας που υπερβαίνει και τη μονάδα, ακόμη και όταν αυτή φωτογραφίζει τον μέσο άνθρωπο, τον έναν και μοναδικό. 

Είναι αυτό με το οποίο απορούμε, πώς γίνεται να απολύεται το 8,5% του εργατικού δυναμικού μιας επιχείρησης σε πρόβλημα μαθηματικών τάξης δημοτικού σχολείου και να αναρωτιόμαστε για το ποιοι είναι αυτοί οι 8.5 άνθρωποι στους 100. Δεν απορούμε καθόλου βέβαια γιατί να απολύονται οι άνθρωποι αυτοί στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Έτσι είναι δυστυχώς η ζωή κι έτσι μεγαλώνει ο μαθητής, εμβαθύνει στη σκληρότητα της ζωής από μικρός. Κι αν ανοίξουμε τα σχολικά βιβλία… θα εντοπίσουμε τον απόλυτο ορισμό της βλακείας. Κι αν διαβάσουμε και το Τάδε έφη των απανταχού νομοθετών της εκπαίδευσης και του περί παντός επιστητού, για να μην αδικηθεί κάποιος, θα πειστούμε πως η βλακεία και διδάσκεται και τιμωρείται με πρόστιμα κι άλλα ωραία, όταν κάποιος την αντιπαρέρχεται.

Κι έτσι ξεκινάει αυτό το άρθρο, με τις απορίες μιας γυναίκας που προσπαθεί να αποποιηθεί τέτοιου είδους ταυτότητες.

Ο βλάκας λοιπόν είναι ανίκητος. Και υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε έναν ηλίθιο κι έναν βλάκα. Βλάκας είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει, ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ό,τι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν. Είναι αυτός που εφευρίσκει δικούς του ορισμούς για όλα όσα μας αφορούν κι ελάχιστα αφορούν εκείνον. Δεν τίθεται ζήτημα νοημοσύνης ή δείκτη ευφυίας. Ίσως ο βλάκας είναι με υψηλό IQ, ίσως έχει πανεπιστημιακή μόρφωση, μη σας πω ότι μπορεί και να μας κυβερνά. Και πάλι βλάκας παραμένει, που τον προτιμούν πολλοί από τους έλλογους ανθρώπους, άγνωστο γιατί. Ίσως ο βλάκας να μας βολεύει κιόλας, να μας βγάζει από μία αναμφισβήτητη κι αναπόδραστη ευθύνη. Η ευθύνη είναι μεγάλο βάρος. Και ποιος μπορεί να την αντέξει πέρα από έναν βλάκα, που επιμένει να την αναλαμβάνει ολόκληρη, κι ας βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι δεν είναι κατάλληλος γι΄ αυτήν…

Αυτή η τεράστια δύναμη να κάνει κανείς ό,τι θέλει, δίχως ιδιαίτερο κόστος παρά μονάχα με την ταμπέλα του βλάκα, είναι ευλογία. Άλλωστε, μακάριος ο πτωχός τω πνεύματι, αν και σπουδαγμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια. Η βλακεία σε μεγάλο βαθμό απαλλάσσεται κι απ΄ τον νόμο, λέγει ο σοφός λαός. Αθώος λόγω βλακείας… ήταν κάποτε κάτι παραπάνω από απευχόμενη κατάρα. Στις μέρες μας… απλά το επιδιωκόμενο σύνηθες αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης του ατομικού ή δημοσίου συμφέροντος.

Ο βλάκας επιμένει να ασχολείται με τρίχες, με ασήμαντα πράγματα. Και πάλι μέσα στη βλακεία του τα μετατρέπει σε σημαντικά, την ίδια στιγμή που τα σημαντικά στο μυαλό του εκμηδενίζονται. Έχει έναν τρόπο να αλλοτριώνει το σύμπαν, να το οργανώνει καταπώς θέλει κι όχι σύμφωνα με τους αναλλοίωτους φυσικούς νόμους. Θα μου πείτε, το σύμπαν προς την αναρχία τείνει. Τότε είναι μεγάλη βλακεία να το περιγράφουμε με μαθηματική γλώσσα, τίποτε το ακριβές και το άρτιο δε διαθέτει.

Ο βλάκας το έχει κατανοήσει αυτό, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει πως η βλακεία του συνιστά τη μεγαλύτερη εξυπνάδα".

Στον αγαπημένο χώρο του Θεάτρου Αθήναιον, ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος ορίζει και καθορίζει τον βλάκα της διπλανής μας πόρτας, με τον οποίο πολλές φορές έχουμε ταυτιστεί, κι ομολογουμένως συμπαθήσει, κι εμείς οι ταπεινοί πλην τίμιοι έξυπνοι άνθρωποι. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε υποπέσει σε σφάλματα κρίσης καταστάσεων και ηθικής; Αλίμονο. Μέσα από την παρουσίαση λοιπόν της βλακώδους και μη συμπεριφοράς ορισμένων ανθρώπινων τύπων, έχουμε την ευλογία να δεχόμαστε μια μίνι επιμόρφωση σε ένα Savoir Vivre, με το οποίο θα έπρεπε να έχουμε ήδη εξ απαλών ονύχων γαλουχηθεί. Κι αν δεν το έχουμε ήδη μέσα μας... Ορίστε!

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον Κωνσταντίνο Ραβνιωτόπουλο για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το Θέατρο Αθήναιον για τη θερμή φιλοξενία του.