Άσπρη σαν το χιόνι...γκρίζα σαν τη στάχτη. Κάτσε να σου πω ένα παραμύθι.

Αφορμώμενη:

"Μια φορά κι έναν καιρό... κάπου αλλού, ίσως μακριά από εμάς, σε άγνωστα μέρη... ξημερώνει. Άνθρωποι χτίζουν γύρω τους βουνά και δάση, λίμνες και θάλασσες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν μιαν αλήθεια ή ίσως τι δεν είναι. Τα μάτια τους άλλοτε αναπαύονται στο κενό, άλλοτε σε κοιτούν επίμονα, προσπαθώντας να κρύψουν... ή να ανακαλύψουν. Ποιος ξέρει... Πάντως, μια μυρωδιά χορεύει κάπου στο πάτωμα, περιμένοντάς σε να ανοίξεις την πόρτα κι έπειτα να την κλείσεις πίσω σου, μουδιασμένος ίσως. Η΄ λυτρωμένος.

Αγαπώ τα παραμύθια.

Μου αφηγούνταν η γιαγιά μου συχνά. Σαν μικρό παιδί, ένιωθα πως τα παραμύθια, ως μια μικρογραφία της ζωής, κάτι σημαντικό ήθελαν να μου πουν. Κάπου κάπου η γιαγιά μου τραγουδούσε κι ένα δυο τραγούδια λυπητερά -κι εγώ έκλαιγα. Έκλαιγα με τον πόνο και την οδύνη του φτωχού, του κατατρεγμένου, του βασανισμένου. Δε ζήλευα τις βασιλοπούλες. Ένιωθα πως τα πλούτη μόνο δυστυχία φέρουν. Άλλωστε, όλοι οι μοιραίοι αυτοί άνθρωποι στο τέλος υπερνικούν τα εμπόδια και τη μοίρα τους με τον αγώνα τους.

Και μετά μεγάλωσα. Τώρα ίσως να ζηλεύω μόνο την Ωραία Κοιμωμένη για τη μακάρια ανάπαυσή της και την ονειρική της ζωή. Τρέχοντας να τα προλάβω όλα στο τσαφ, αντιλαμβάνομαι πως χάνω κομμάτια της ζωής μου εδώ κι εκεί. Πολλά τα ψίχουλα, και δε συμμαζεύονται με τίποτα. Μακάρι να ήταν εδώ η γιαγιά μου, να μου αφηγηθεί τη ζωή, να της δώσει χρώματα, πνοή, δύναμη. Οι γιαγιάδες, βλέπετε, φεύγουν. Καλό είναι να τις αξιοποιούμε εγκαίρως, αφομοιώνοντας έστω και λίγο τη σοφία των αφηγήσεών τους. Μη σκιάζεστε όμως. Έχουμε τους σύγχρονους παραμυθάδες και παραμυθούδες, που κάνοντάς μας τεράστια χάρη, περιθάλπουν τη φωτίτσα των παραμυθιών της παιδικής μας ηλικίας, για να μη σβήσει. Κι ευτυχώς τη φέρνουν μπροστά μας, για να μας ζεστάνει ξανά και να διεγείρει την ψυχή μας, τη φαντασία μας, τα όνειρά μας. Έχουμε πολλά να κερδίσουμε, όχι πλέον σαν παιδιά, αλλά κυρίως ως γονείς ή ενήλικες".

Μέσα απ’ τις στάχτες κίνησε η μία κι η άλλη απ’ τη μητριά διωγμένη, το δρόμο τους να βρούνε. Νίκησαν το φόβο τους και την καρδιά ζεστή κράτησαν. Βασίλισσες γίνηκαν τρανές μέσα στο φως βρέθηκαν. Δύο παραμύθια χιλιοειπωμένα και πολύ αγαπημένα. Δύο παραμύθια αλλιώς με μουσική και τραγούδια.

Η Μαρία Γκόγκα αφηγείται με τη μουσική συνοδό της, Ντόλλυ Λιανά, δύο αγαπημένα μας παραμύθια, τη Χιονάτη και τη Σταχτοπούτα, σε μια παραμυθική παράσταση με τίτλο «Άσπρη σαν το χιόνι…γκρίζα σαν τη στάχτη» στο Θέατρο Αθήναιον, κάνοντάς μας να αναπολήσουμε την παιδική μας ηλικία, να στοχαστούμε, να κατανοήσουμε επιτέλους πως τα μαθήματα ζωής δίνονται μέσα από παραμύθια. 

Η Μαρία είναι μια εξαίρετη μουσικός, δασκάλα πιάνου και μουσικοκινητικής εκπαίδευσης σε παιδιά. Δε διδάσκει μουσική με τον καθιερωμένο τρόπο. Ταξιδεύει τους μαθητές της στον χώρο των παραμυθιών μέσω ήχων και μουσικής. Η ιδιότητά της ως παραμυθούς ζυμώθηκε μέσα στη διδακτική της πορεία και απέκτησε σάρκα και οστά τα τελευταία χρόνια. Η Μαρία τονίζει τη διαχρονική αξία των παραμυθιών τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά.

Κάποτε που όλη η οικογένεια καθόταν μαζί δίπλα στη φωτιά και συζητούσε, εν απουσία της μικρής οθόνης, τα παραμύθια ήταν η πιο συνηθισμένη μορφή ψυχαγωγίας και επικοινωνίας των γονέων με τα παιδιά τους. Η ηθικοπλαστική τους δύναμη είναι απεριόριστη. Και η αφήγηση των παραμυθιών είναι μια παράσταση αυτοδύναμη, αυτοσχεδιαστική κι εξελισσόμενη. Άλλωστε, ο κόσμος του Ομήρου και του Ησίοδου στην αρχαία Ελλάδα προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο τη δημιουργία της δραματικής τέχνης. Η αφήγηση έγινε διάλογος και η μουσική εμπλουτίστηκε με σκηνικά και κουστούμια. Ο πυρήνας ωστόσο έμεινε ακέραιος. Γιατί στο επίκεντρο της τέχνης της αφήγησης και του θεάτρου βρίσκονται τα λαϊκά μας παραμύθια, οι αρχαιοελληνικοί μας μύθοι και οι ποικίλες επιρροές από το εξωτερικό. Η Μαρία καταθέτει την οπτική της πάνω στον κόσμο των παραμυθιών, που επιχειρούν να μας διδάξουν απλές αλήθειες της ζωής μέσα από θετικά κι αρνητικά πρότυπα, ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα, και να μας γαλουχήσουν.

Κάτσε, λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, να σου πω ένα παραμύθι.

Η Παραμυθοφασόλ αφηγείται «Άσπρη σαν το χιόνι…γκρίζα σαν τη στάχτη», σε δραματουργική διασκευή και σκηνοθεσία της Μαρίας Γκόγκα και μουσική της Μαρίας Γκόγκα και της Ντόλλυ Λιανά, στο Θέατρο Αθήναιον τις Κυριακές 12 και 19 Φεβρουαρίου, 5 και 19 Μαρτίου στις 17:30!

Λόγω της περιόδου του Τριωδίου, όποιο παιδάκι επιθυμεί, μπορεί να προσέλθει στην παράσταση ντυμένο πριγκίπισσα ή πρίγκηπας. Μετά το πέρας της παράστασης, θα δοθούν νόστιμα δωράκια.

Η παράσταση είναι κατάλληλη από 6 ετών.

Ευχαριστούμε θερμά τη Μαρία Γκόγκα και το Πολιτιστικό Κέντρο του Νέου Ρυσίου Θέρμης για τη θερμή του φιλοξενία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Διασκευή: Μαρία Γκόγκα

Μουσική: Μαρία Γκόγκα, Ντόλλυ Λιανά

Δημόσιες Σχέσεις - Επικοινωνία: Έρη Χριστοφορίδου, Γρηγόρης Γρηγοράς

Επί σκηνής: Μαρία Γκόγκα, Ντόλλυ Λιανά