Η Ανοιχτή Βεντάλια της Βικτώριας

 Αφορμώμενη:

"Όταν κλείνω την πόρτα του δωματίου μου, αισθάνομαι όλα γύρω μου να τρίζουν.

Τριγμοί παντού. Ήχοι, άλλοτε σκόρπιοι άλλοτε συγκεντρωμένοι, δείχνουν με το δάχτυλο ένα μολύβι. Υποπτεύομαι πως με προσκαλεί στο ταξίδι του. Στην αρχή το παίζω λιγάκι δύσκολη. Πού να τρέχω τώρα, με τόσες υποχρεώσεις, επαγγελματικές, οικογενειακές…κι άλλες κούφιες. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε τρέχω συνέχεια. Έχω ξεχάσει πώς παίζει κανείς κρυφτό. Η΄ λάστιχο. Κι ας λένε πως τα ποδήλατα δεν ξεχνιούνται. Ο μπακάλης της γειτονιάς δεν πουλάει πια τέτοια πράγματα. Και τα ποδήλατά μου παραμένουν δεμένα στο μπαλκόνι. Κι επιτέλους, οποιαδήποτε παρέκβαση από το θέμα, που συνιστά απλώς παρέκβαση της φορτισμένης με την καθημερινότητα σκέψης μου, με οδηγεί σε αυτό το μολύβι. Το προσέχω. Με ενδιαφέρει. Γιατί είναι αυτό το κιτρινόμαυρο ριγωτό εργαλείο που ξύνεται συνέχεια και γράφει, με συνοδοιπόρο εκείνη την γνωστή άγνωστη πλέον σβήστρα.

Κι εγώ ξαφνικά, σαν από λήθαργο, ανοίγω πανιά, συναρμολογώ με φροντίδα τα κουπιά μου, βουλώνω τα αυτιά μου για τις σειρήνες, παίρνω νερό και κρασί, και ξαπλώνω στο κατάστρωμα. Δίχως να κρατώ τιμόνι. Μόνο το μολύβι. Παρατηρώ τα αστέρια και η πυξίδα μου, η σβήστρα μου, κρατάει το τιμόνι της παρηγοριάς μου. Σβήνω ό,τι με πλήγωσε και το αποθηκεύω βαθιά βαθιά στο μυαλό μου, στην ντουλάπα των αρνητικών αλλά χρήσιμων εμπειριών. Γιατί διαφορετικά δεν θα είχα την ανάγκη ούτε από μολύβια ούτε από σβήστρες. Ένα τάμπλετ αποβλάκωσης θα μου αρκούσε.

Με το μολύβι σκιαγραφώ τις όμορφές μου αναμνήσεις, τις μετατρέπω σε παιχνιδιάρικες σκιές, σαν αυτές που τα παιδάκια σχηματίζουν στον τοίχο του δωματίου τους, λίγο πριν τα πάρει αγκαλιά ο ύπνος. Οι σκιές μού κλείνουν το μάτι, μου τραγουδούν, με χτυπούν φιλικά στον ώμο, τι ήμασταν φίλες από παλιά και τώρα σχηματίζονται έτσι απαλά κάτω από τα αστέρια, με φόντο την πυξίδα, το τιμόνι, τα πανιά. Κι εμένα. Προπαντός εμένα που έχω πλέον την ανάγκη να γράψω, να πω τον πόνο και τη χαρά μου, να τραγουδήσω κι εγώ, μαζί με τις σκιές μου, τις σκέψεις μου, το εύρος της καρδιάς μου, τις φίλες μου, που έχω πολύ καιρό να απολαύσω, τις αγάπες μου".

___________________________

Και συνάντησα μετά από χρόνια τη Βικτώρια Φούρναρη. Ήμασταν συμφοιτήτριες και φίλες. Ακολουθήσαμε διαφορετικούς άλλα μη παράλληλους δρόμους, κι ευτυχώς συναντηθήκαμε.

Η Βικτώρια γράφει. Γράφει υπέροχα κι ανεξάντλητα. Κυρίως όμως εμπνέει τους ανθρώπους της να γράψουν, να ανοίξουν, να γνωρίσουν τα συρτάρια του μυαλού τους και να τα συμμαζέψουν σωστά, διαχωρίζοντας και ιεραρχώντας τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις τους, τις χαρές και τις λύπες τους. Η Βικτώρια λοιπόν, την οποία κι εύχομαι αληθινά να γνωρίσετε και να εμπιστευτείτε, μαλακός άνθρωπος γαρ σαν πούπουλο, θα σας οδηγήσει χέρι με χέρι στα πιο απίστευτα μονοπάτια της θεραπευτικής δημιουργικής γραφής, την οποία σπουδάζει -ίσως κι από τότε που γεννήθηκε, καθώς την γνωρίζει τόσο καλά.

Και θα σας φέρει σε ουσιαστική επαφή με εσάς τους ίδιους και τους άλλους.

Πώς θα το κάνει αυτό; Μα, είναι πολύ εύκολο κι ευτυχές να τη συναντήσετε στην Ανοιχτή Βεντάλια της, που πραγματοποιείται σε σταθερά στέκια κάθε Παρασκευή απόγευμα, ή το σαββατοκύριακο σε σπίτια συνδαιτημόνων της λογοτεχνίας, σαν κι εμάς ή εσάς, και κάθε Πέμπτη απόγευμα στην αγαπημένη μου Νέμεση, την πρώτη μου θεατρική φωλιά.

Θα σας χαρίσει το μολύβι της, τη σβήστρα της και το τετράδιό της…

κι εσείς απλά θα αφεθείτε στον έναστρο ουρανό της.

Ευχόμαστε από καρδιάς στη Βικτώρια Φούρναρη κάθε επιτυχία σε οτιδήποτε ονειρεύεται και στην Ανοιχτή της Βεντάλια! Ευχαριστούμε θερμά το Studio Nemesi group για τη φιλοξενία!