Ο Ματωμένος Γάμος του Λόρκα δια χειρός Γιώργου Κιουρτσίδη

Αφορμώμενη:

"Μια φορά κι έναν καιρό ένας αργόσχολος ανακαλύπτει.

Το μαχαίρι. 

Γένος αρσενικό. 

Πτώση ονομαστική. 

Αόριστο άρθρο. 

Αόριστη κι η επανάληψη. 

Η τραγωδία στον αόριστο.

Το μαχαίρι σχίζει. Το ίδιο και το κλωνάρι μιας βάγιας. Είναι η ίδια η ποίηση που τα ξεστομίζει; Ο ίδιος ο ποιητής τα τραγουδά; Όλα σχίζουν. Όλα σχίζονται και στον αγύριστο οδεύουν.

Μα, και οι καρδιές;

Και οι καρδιές βεβαίως. Ειδικά οι καρδιές των γυναικών …προορίζονται για σφαχτάρια στον πιο πλούσιο γάμο, τον γεμάτο μυρωδιές, χρώματα λευκά, λουλούδια, κοσμήματα, άνδρες, φωνές, τραγούδια, άνδρες. Όλα τα έχει ένας καλός γάμος. Προπαντός άνδρες.

Βγάζω το στεφάνι μου. Το πετώ χάμω. Και σκέφτομαι το κάτω από τη γη. Αμίλητοι οι νεκροί, αδυσώπητοι, θα ήθελαν να με προειδοποιήσουν πως τόσος κόπος, τόσες ματιές, για να αποδειχθεί ο μεγάλος έρωτας, δεν αξίζουν. Δεν είναι πρέπον ο έρωτας να ντυθεί ποτέ στα λευκά. Το χρήμα παντρεύεται, τα χωράφια, η γη, τα ζώα. Τα πορσελάνινα ποτήρια, ως κατακάθι της σοφίας του σύμπαντος των ανθρώπων, τραγουδούν, όταν χτυπούν μεταξύ τους, χαμογελώντας για το αναπόδραστο της κοινωνίας που ποθεί να αναπαράγεται διαρκώς. Τα στέφανα κι αυτά με τη σειρά τους δια-πλέκονται και βουλιάζουν τα αγκάθια τους στο κρανίο των μελλονύμφων.

Να ζήσετε, να ευτυχήσετε και βίον ανθόσπαρτον!

Ψάχνω για το φίδι. Αυτό ξεγέλασε την Εύα. Κι αυτή με τη σειρά της ξεγέλασε τον Αδάμ. Η Λίλιθ θα ήθελα να είμαι. Όμως εγώ, ρομαντική φύση από γεννησιμιού μου, τοποθέτησα με τα τρυφερά λευκά μου χεράκια το φίδι στην ντουλάπα μου. Μαζί έβαλα και το μήλο, να του κάνει παρέα, όπως κι όλα τα όνειρά μου και τα θέλω μου και τα απωθημένα μου, για τα οποία θα μπορούσε ένας πατέρας και μια μητέρα να με τιμωρήσει, σαν να είχα βάλει τα δάχτυλά μου στη φρεσκότατη και σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς μου. Πράγματι, εξ απαλών ονύχων τα τέρατα και τα θηράματα γεννώνται. Και οι γιαγιάδες γυρνούν την πλάτη στις άπιστες.

Τηράω τον τοίχο απέναντι. Κι εσύ τηράς την κούνια του παιδιού σου. Χαϊδεύω τα μαλλιά μου κι εσύ τη χαίτη του αλόγου σου. Ζητάς το άλογο. Το απαιτείς. Είναι δικό σου. Κτήμα σου. Κωμικοτραγική η φιγούρα που καβαλάει ένα άλογο, δήθεν για να κερδίσει τον έρωτά του, δε σου το είπανε; Έχεις βάλει τον θόρυβο στο νανούρισμα του παιδιού σου, στο κρεβάτι σου το φουρτουνιασμένο ρέμα, παντού σιωπές μες στο κρανίο σου φωνάζουν, κι εσύ, με ένα τρελό βλέμμα, έρχεσαι να μου κλέψεις τη νυφική ανθοδέσμη. Μα, δεν είσαι ο επόμενος. Δεν ήσουνα ποτέ. Να μάθεις να έρχεσαι στην ώρα σου! Όταν το ρολόι της ψυχής μου σημάνει μεσάνυχτα, θα βάλω λάσπη στο στόμα μου, να μην μπορέσω να ψελλίσω το όνομά σου. Και τι θες τώρα, μετά τα τόσα χρόνια ματαιότητας, να μιλάς για την αγάπη, εσύ, εσύ, …που υπέκυψες στις εξαρτήσεις του δικού σου μυαλού, του δικού σου αλόγου;

Τα αγκάθια των στεφάνων σου γινήκανε φλόγες στα μάτια σου, έκανες φίλο σου το φεγγάρι, δύστυχε εσύ, σπασμένα γυαλιά σού τρυπάνε τη γλώσσα. Μιλάς και δε σε ακούω, αλλάζουμε ρόλους συνέχεια…κυνηγός εσύ, κυνηγημένη εγώ, εγώ σε κυνηγάω, οπίσω σου τρέχω, σαν ξωτικό μέσα στο δάσος, νομίζοντας πως θα αγγίξω το φεγγάρι. Τι όμορφα που αυτό τραγουδάει! Κατακεί που μάς πάει το αίμα τραβάμε. Τα κόκκινά μου μάγουλα, παρειές θανάτου, το σκοτάδι των ματιών μου, οι θύμησες, τα απωθημένα μου, τα όνειρά μου…όλα… βγαίνουν κρυφά από την ντουλάπα, σπάζουν τα πορσελάνινα ποτήρια και χορεύουν βακχικά. Δε φοβούνται πια έναν μπαμπούλα. Τι σκοτεινό φεγγάρι κι αηδίες!

Ποιος θα με κάνει εμένα σφαχτάρι παντρειάς; Πού είναι μια καρδιά να μπω, να ζεσταθώ λιγάκι; Το κρύο της λησμονιάς λιώνει απάνω στο δέρμα μου. Κρύβω το πρόσωπό μου από ντροπή. Κουβάρι κουβαράκι γίνεται η καρδιά μου. Φλέγομαι ολόκληρη. Ωστόσο, τουρτουρίζω.

Ένοχη, ένοχη, και στην πυρά!

Αίμα παντού. Θα μου ΄πεις, έτσι ήτανε γραφτό να γίνει. Κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να κλαίω, να κλαίω γοερά για τα δάχτυλα που έβαλα μέσα στη σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς μου. Θρηνώ…Όμως έξω, στου κουφού την πόρτα.

Η μόνη παρηγοριά, ένα φεγγάρι και μια ζητιάνα, που ποιητικά προοικονομούν τον θάνατο. Γιατί τα μαρτύρια κάποτε ολοκληρώνουν το πέρασμά τους από την πεπερασμένη σάρκα μας και μας ανυψώνουν στο βάθρο της αιωνιότητας. Η ψυχή μας δεν πεθαίνει".

Και ο Λόρκα μέσα από τα σκοτεινά του βέλη αναζητά και αποκαλύπτει το φως της ανθρώπινης ψυχής.

__________________________

Ο Γιώργος Κιουρτσίδης είναι ο δάσκαλος και ο σκηνοθέτης του Θεατρικού Εργαστηρίου Θέσπις στον Δήμο Νεάπολης. Αναλαμβάνει την ευθύνη να μυήσει στη θεατρική τέχνη όσους επιθυμούν, ενήλικες και παιδιά, με πολλή αγάπη, φροντίδα και μεράκι, αλλά και με μία ιδιαίτερη ευαισθησία, σοβαρότητα και κύρος. 

Και υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία ενός ιδιαίτερα λυρικού δραματικού έργου, που κινείται ανάμεσα σε ρεαλισμό και σουρεαλισμό, τον Ματωμένο Γάμο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Επιδιώκει να αναδείξει με το δικό του σκηνοθετικό ταπεραμέντο και την πολύχρονη θεατρική του εμπειρία την ποιητική φυσιογνωμία και την κοινωνικοπολιτική σκέψη του Λόρκα, την κατεξοχήν ουσία και καρδιά του έργου, όλα διανθισμένα και από την αυθεντική μουσική του Λόρκα, σε μία παράσταση, η οποία λαμβάνει σάρκα και οστά το προσεχές Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στις 9μμ στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης «Μάνος Κατράκης» στο πλαίσιο του φεστιβάλ των Μερκουρείων και θα την απολαύσουμε από τους εραστές του είδους.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί μάς παρουσιάζει τον καλλιτεχνικό αυτό χώρο θεατρικής μυσταγωγίας και τέχνης, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς σε έναν οργασμό προβών, σκηνοθετικού και σκηνογραφικού workshop, δημιουργικής έκφρασης κι εμβάθυνσης. Ο συγκεκριμένος χώρος κουβαλά μια ιστορία 26 χρόνων και μας εκπλήσσει κάθε φορά με την ποιότητα και την αισθητική των παραστάσεων που ανεβάζει, αν και η επιτυχία του Θεάτρου Θέσπις, λόγω αντοχής στον χρόνο και στο χειροκρότημα, θεωρείται δεδομένη. Παράλληλα, φωτίζει κι αναδεικνύει άγνωστες πτυχές αυτού του θεατρικού και λογοτεχνικού φαινομένου, του Ματωμένου Γάμου του Λόρκα, σε μια εποχή στην οποία βρίθουν περιστατικά κακοποίησης της γυναικείας φύσης, με εξαιρετικούς συνοδοιπόρους του τη Ροδούλα Αθανασίου (Μάνα), την Ευθυμία-Μαρία Δανιηλίδου (Νύφη), τον Γρηγόρη Ζαγόρα (Γαμπρός), τον Δημήτρη Θεοδοσίου (Λεονάρντο), την Ευστρατία Καλογερούδη (Ζητιάνα-Θάνατος/Πεθερά), τη Βιργινία Πασχάλη (Δούλα, Γειτόνισσα), τη Μυρσίνη Πατακάκη (Κορίτσι), τη Μαρία Φαρμάκη (Γειτόνισσα, Φεγγάρι), τη Μαρία Τζέκη (Πεθερά του Λεονάρντο), την Ιφιγένεια Παπαδοπούλου (Γυναίκα του Λεονάρντο) και τον Στέλιο Σούρβα (Πατέρας της Νύφης).

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Γιώργο Κιουρτσίδη και τα μέλη της θεατρικής ομάδας του εργαστηρίου Θέσπις που μας φιλοξένησαν με αγάπη στον πολύχρωμο και ευφάνταστο χώρο του θεατρικού εργαστηρίου Θέσπις, όπου κι έλαβε χώρα η συζήτησή μας.

Ευχόμαστε η παράσταση αυτή να ταξιδέψει και να αγγίξει τις καρδιές του θεατρόφιλου κοινού. Θα είμαστε όλοι εκεί να τους απολαύσουμε!

Το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στις 9μμ στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης «Μάνος Κατράκης».

Είσοδος ελεύθερη.